देऊळ

                                                                  देऊळ
           बालपणीच्या आठवांचे,
           देऊळ  होते   विठुरायाचे.
          शीतल सरितेच्या तीरावरचे,
           जणू मांगल्याची प्रतिमा भासे.

                                देऊळाच्या सभोवताली,
                               आम्रतरू  अन वनराई .
                               सारवलेल्या अंगणातुनी,
                                सडा रांगोळी रोजच होई

              एकतारीच्या सुरा मधुनी,
              विठ्ठल गीते कुणी गाई.
             भक्त जनांचा थवा, भजनातूनी ,
              तिन्ही  त्रिकाळ रंगुनी राही .

                                कधी पथिक येउनी तेथे ,
                                विसावा घेती  खांबाशी.
                               तर कोणी मनोगत अपुले,
                              सांगे विठोबा रखु मायेशी

                    पण आज , न तेथे  उरले,
                   जुने  देऊळ वा  राऊळ  ते .
                   कुणा धनिकाने रूप तयाचे,
                  पालटविले   देवालया ' ते  

                                जुने खांब जाऊनी  तेथे,
                                रत्नजडीत खांब आले .
                               मिणमिणते जाऊनी  काजवे,
                               लखलखित दिपमाळा चमके
.
                     नक्षीदार गोपुर तयाचे ,                    
                     कळस , अन  वर ध्वजा  शोभे
                     देवालयाची शान पाहुनी,
                     मन  क्षणभर हर्षुनी गेले .

                                     पण एकच खंत मनात राहे,
                                     शीतल सरितेच्या तीरावरचे                                  

                                     न  ' ते ' वदता  "विठ्ठल  नामे
                                      प्रचलित झाले "धनिक " नावें .